(met excuus voor enkele eerdere onjuiste dag- c.q. datumaanduidingen)
Na een lange wandeling langs het strand, de boulevard en door de stad terug naar het hotel arriveer ik pas na 6 uur in het Veronica restaurant. Net daarvoor was het goede nieuws via de groeps-chat al tot mij gekomen dat Eelke reeds binnen is en gewonnen heeft. Naar blijkt al na 27 zetten en ruim de eerste Nederlander die klaar is.
In het Veronica restaurant is de stemming inmiddels opperbest. Tot nog toe allemaal overwinningen, alleen Thomas heeft remise gespeeld maar hij stond slechter en dat voelt een beetje als een overwinning. Daniël heeft zijn tweede punt te pakken. Prachtig. En er komen alleen maar overwinningen bij al moeten sommigen daar zoals Casper met meer dan 90 zetten in bijna 5 uur tijd hard voor werken. Hiermee nemen de jongens grandioos revanche op de afgang van woensdag: 7 1/2 uit 8!
Met de hele groep eten we lekker in Café Gardens al wordt het behoorlijk laat. Maar wat geeft het, morgen is een vrije dag. De timing van deze superdag kon niet beter.
De rustdag van vandaag wordt verschillend ingevuld. De kinderen blijven liever rond het hotel: voetballen, zwemmen en bughousen. Moeder Siem zal toezicht houden ... Vader Joris heeft een leuke trip georganiseerd. Twee jeeps die ons naar het Mtirala Nationale Park buiten Batumi rijden waar je verschillende wandelingen kunt doen. Met zeven volwassen gaan we op pad.
Die jeeps zijn dan wel heel luxueus. Bij aankomst keert één van de chauffeurs het ding stoer door de natte blubber, die meest tot het plezier van hemzelf door het geopende passagiersraampje naar binnen spuit.
Een boer wijst ons de weg naar de waterval.
Het is nog een behoorlijke klim.
Met flink wat hindernissen, zoals deze scheefliggende doorgesneden gladde boomstam waarover we een stroompje water moeten kruisen. Lijkt gemakkelijk maar valt nog lang niet mee.
En wat dacht je hier van. Een houten cabine hangend aan een lijn met katrollen waarmee je jezelf door middel van het draaien aan een wiel naar de overkant van de rivier brengt.
Op de heenweg staat er plotseling een stuurman voor onze neus die ons voor 1 lari (de Georgische munteenheid, in waarde gelijk aan de gulden) per persoon helpt. Op de terugweg bedienen we onszelf.
Op de terugweg kunnen onze taxi's plotseling niet verder. De weg wordt versperd door een enorme asfalteermachine, een paar walsen en een grote vrachtwagen met teer. De machines staan stil en er is niemand te bekennen. Waarschijnlijk iedereen met siësta.We stappen uit, onze chauffeurs nemen een kijkje en maken zich niet druk. Wij ook niet, het is nog maar half 2 en we hebben de hele dag vrij. Maar hoe zal lang zal dit duren?
Moeder Casper denkt het wel even op te lossen ...
Langzaam duiken er dan wat werklui op. Samen met wat lokale bevolking staat er plots een heel leger.
Na wat heen en weer geklets wordt het werk hervat. Een vijftig meter verderop is er een kleine afslag naar boven, daar zouden de machines misschien tijdelijk hun werkzaamheden kunnen onderbreken om ruimte te maken voor onze auto's. De vrachtwagen met teer is leeg en vertrekt, de volgende is echter al in aantocht.
Waar ik een beetje - vals - op hoopte gebeurt alsnog: een kwartier lang is er een hevig bekvechten tussen onze chauffeurs en de wegwerkers. De chauffeurs hebben waarschijnlijk vanmiddag nog afspraken. Maar daar hebben de verbeteraars van de Georgische infrastructuur natuurlijk lak aan.
Beide chauffers roeren zich flink. Emoties lopen hoog op. Die man daarachter lijkt wel een beetje op generaal Mladic.
Ineens rent onze chauffeur hard terug naar zijn jeep ons wenkend mee in te stappen. De machines gaan opzij, we mogen er langs.
In wat nog net geen dollemansrit is bereiken we veilig het hotel.
Morgen een vooruitblik naar ronde 7.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten