Schaakvader Wolf (en Sterre en Raaf trouwens, ja dit zijn de namen van zijn drie spruiten!) behoort tot de soort die het schaakstokje niet zonder slag of stoot wenst over te dragen aan de beloftevolle jonge generatie. Het Alkmaarse Open ASK weekendtoernooi van de afgelopen dagen toonde ons daarvan een sterk staaltje.
Na een bye op de vrijdagavond neemt hij op de vroege zaterdag in de A-groep, voor spelers met een rating boven de 1800, plaats tegenover Eelke. Omdat ik zelf, in de B-groep, verwikkeld ben in mijn eigen partij kan ik slechts vluchtig kennis nemen van de stand van zaken op hun bord. Ik zie dat Eelke's dame alweer ver in de vijandelijk linie doorgedrongen is en zijn toren de zwarte dame danig in het nauw brengt. Als vader Wolf mij in het voorbijgaan dan ook nog toevertrouwt dat dit eigenlijk te moeilijk is voor hem, denk ik dat het wel punt binnen is.
Even later blijkt hoezeer hij daarmee zowel Eelke als mij zand in de ogen heeft gestrooid. De witte dame heeft hij juist met opzet weggelokt uit het gebied waar de werkelijke strijd zich afspeelt. En zijn eigen dame is nooit echt in gevaar. Zwarts machtige torenbatterij op de d-lijn geeft nu de doorslag. Tot een eindspel komt het niet meer.
Vol trots laat vader Wolf in de analyse zien hoe juist hij de stelling heeft beoordeeld. En dat hij de vele tactische matmanoeuvres aan het slot van de partij haarfijn heeft doorzien laat hij graag aan alle omstanders weten. De middag- en avondpartij verliest vader Wolf geruisloos. Maar zijn dag kon al niet meer kapot.
Zondagmorgen wordt het nog mooier. Tegen de vijftienjarige Maaike Keetman, inmiddels al met een rating boven de 2000 en de tweede jeugdkampioen die hij dit weekend treft, perst vader Wolf alles uit wat in hem zit. In een zinderende slotfase houdt hij het hoofd koel en weet hij de in uiterste nood opgezette valstrikken vakkundig te omzeilen. Maaike moet zich gewonnen geven. Aankomend toernooiwinnaar Etienne Goudriaan is vol lof en deelt alvast de schoonheidsprijs uit. Het zweet van zijn voorhoofd wissend roep vader Wolf uit: "De mooiste partij die ik ooit gespeeld heb!".
De middagontmoeting, de laatste ronde van het toernooi, gaat uiteraard weer verloren. Tegenstanders van boven de achttien weten vader Wolf niet te inspireren. Daar komt misschien bij dat zijn elfjarige zoon een belangrijke partij speelt in de B-groep. Vader Wolf hangt niet voortdurend aan het bord van zijn kind. Opvallend. Maar het is geen geheim dat hij, hoe groots zijn eigen partijen ook zijn, in zijn hart op hém natuurlijk het meest trots is.
Terecht. Wolf speelt een toernooi uit één stuk (zie hier zijn eigen verslag). In vijf partijen staat hij slechts een remise af en blijft daarmee in zijn groep als enige ongeslagen. Het reglementaire halve punt uit de opgenomen bye van de eerste ronde houdt hem af van een verdiende ongedeelde eerste plaats.
Het duurt niet lang meer of ook vader Wolf zal er aan moeten geloven.
 |
| Een oude foto van het NK-D van 2012 waarop Wolf Mestrom voor publiek meehelpt de partijen te analyseren |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten