Deze week mochten wij kennis nemen van een nieuwe vrucht, een impressie van de net gestarte Nosbo Persoonlijke Kampioenschappen 2014. De webmaster is op zijn best: de PK met spot verheffend tot een wereldgebeuren op schaakprovinciaal formaat, wetenschappelijk verantwoord met originele verwijzingen op het internet, en - wat het meest in het oog springt - her en der de nodige speldenprikken uitdelend. Zo zien wij het graag.
In het stuk komt een aantal malen de naam De Boer voor. Nu zie ik dat u er als lezer meteen helemaal recht voor bent gaan zitten, want u denkt natuurlijk ha! die voorgaande zinnen zijn ironisch bedoeld, een rel is in de maak, maar dan moet ik u teleurstellen. Niks ironie, niks rel, dit artikel volgt slechts het pad van onze Nosbo bestuurder.
Allereerst moet ik ingaan op de verbazing die de schrijver uitspreekt over het ontbreken van ene jonge De Boer op de PK deelnemerslijst. Als verantwoordelijk vader van de door hem bedoelde jeugdschaker wil ik graag enige opheldering verschaffen. Ik deel namelijk volledig de mening van de webmaster en wil even duidelijk gesteld hebben dat mij in dezen geen enkele blaam treft. Ik heb zoonlief volop toestemming verleend, sterker nog, zelf voorgesteld zich in te schrijven voor het kampioenschap, immers lekker elo-puntjes pakken tegen die AOW schakers. Voordat ik tot uitoefening van zwaardere druk kon overgaan was hij mij te snel af met zijn resolute verzuchting: "Wat? De héle woensdagavond schaken?". Geen denken aan dus. Tja, je zet alles opzij voor zo'n jongen, maar meneer kiest er vrolijk voor de volgende ochtend fris en uitgerust op te staan om naar de basisschool te gaan. Wat doe je eraan als ambitieuze schaakvader? Niets kan ik u vertellen, je staat machteloos. Soms wens je dat je leefde in het land van Poetin vijftig jaar geleden.
Het Nosbo 'journaille' doet in zijn verslag dappere pogingen het 'circus', dat nog maar aan de derde van zijn zeven ronden toe is, nu al naar een climax omhoog te stuwen en lijkt daarmee zelfs publiek naar de speelzaal te willen lokken. Hij heeft het over krakers, klassiekers en 'het duel der schaakvaders' De Boer - Oord. Inderdaad, die witspeler, dat ben ik. En zeker, mijn aanstaande partij tegen vader Raymon is een interessante schaakvader confrontatie. Per slot van rekening was (citaat) 'jeugdtalent Oord' in twee recente ontmoetingen de meerdere van mijn bloedeigen trots. Er zal dus iets recht gezet moeten worden.
De bewoordingen van de webmaster echter ten spijt, veel schaakvader spektakel is er van het duel De Boer - Oord niet te verwachten. De partij zal in alle bezadigdheid zijn beslag krijgen, dat is zeker. Ook kan ik verklappen dat de uitslag, hoe die ook wezen mag, bereikt zal worden langs een weg bezaaid met afzichtelijke blunders. En wat meer is, die blunders zullen om het even wie wint of verliest door beiden - tot groot afgrijzen van hun zonen trouwens - behalve hoofdschuddend vooral smakelijk lachend worden aanvaard. Nee, ik raad u niet aan om hiervoor a.s. woensdag als toeschouwer naar het Jannes van der Wal Denksportcentrum af te reizen. Voor een werkelijk 'duel der schaakvaders' zal uit een ander vaatje getapt moeten worden.
Minstens even opvallend als de áfwezigheid van het (nog steeds in de woorden van onze verslaggever) 'ene Nosbo supertalent' en de áanwezigheid van het 'andere Nosbo supertalent' op de PK, is - omgekeerd - juist de áanwezigheid van de vader van de eerste (ondergetekende dus) en de áfwezigheid van de vader van de tweede. Als deelnemer welteverstaan. Dat is jammer, want naar het schijnt zou laatstbedoelde moeiteloos in de middenmoot mee kunnen draaien, daar waar ik gewoontegetrouw mijn schamele puntjes in de onderste regionen bij elkaar schraap. Ook jammer is dat een ontmoeting aan de schaaktafel tussen de twee er ook nu weer niet inzit. Want zou dat niet het ware 'duel der schaakvaders' zijn waar het Nosbo publiek misschien wél naar uitkijkt?
U vraagt zich misschien af of, gezien het krachtsverschil op papier, er in dat geval wel gesproken zou mogen worden van een heus duel. Sta ik immers niet ook nu al weer na twee ronden met lege handen? Maar ik zeg u, in een werkelijke schaakvader clash gelden andere normen. Gangbare schaakwetten kunnen naar de prullenbak, ratingpunten zijn betekenisloze cijfertjes, onvermoede krachten zullen loskomen, mentale instelling, volhardendheid, bluf en wat dies meer zij, wie weet zelfs onbeschaamde koude oorlogvoering, zullen in een dergelijke krachtmeting de strijd bepalen. Schaaktechniek, -tactiek en -strategie zullen daaraan totaal ondergeschikt blijken en men moet niet vreemd opkijken als ik plotseling toch blijk te beschikken over een gruwelijk killer instinct. Nee, de uitkomst van een dergelijk gevecht zou volstrekt onvoorspelbaar zijn, neemt u dat van mij aan.
Vergist u zich ook vooral niet in mijn twee huidige nullen van de lopende Nosbo PK, ik zeg het maar even. In de eerste ronde bracht ik de toevalligerwijs ook door de webmaster genoemde Bart Romijn aan de rand van de afgrond. Zijn toren, die de mijne had geslagen, kon ik rustig laten staan, omdat ik met mijn aanval mat in drie had. 'Bartje' had geluk dat er nog net een uitvlucht voor hem was en in mijn teleurstelling over het misgelopen feestje zag ik een niet onvindbare gedwongen afwikkeling naar op zijn minst remise over het hoofd. Van Barts beweerde reputatie als 'remiseschuiver' was ik niet op de hoogte, anders had ik wellicht aangestuurd op dat 'contra-Elo' resultaat dat achteraf gezien de enige 'anomalie' van de eerste ronde zou zijn geweest (u merkt, ik spreek nog steeds de webmasters' taal).
Mijn partij van afgelopen woensdag tegen Carla Graafland verliep aanvankelijk veel slechter. Als zij haar torens stevig op de zevende rij had geplant was het afgelopen geweest. Maar schaken (tegenover een mens althans, inderdaad) is ook een psychologische aangelegenheid. Voor wat vage tegenkansen ging ik dameruil uit de weg. Kennelijk bracht dit mijn tegenstandster tot de overtuiging juist daarin haar heil te moeten zoeken, waarmee plotsklaps haar voordeel in rook opgegaan bleek. In het eindspel, waarin zij slechts een pion meer had, kwam mijn halfdode paard volop tot leven. Dansend van de ene vleugel naar de andere bracht het uiteindelijk de machteloze vijandelijke loper op. Helaas liet ik - o, blunder - het dier op de volgende zet een vreugdesprong teveel maken waardoor een van Carla's overgebleven twee pionnen kon ontsnappen uit het beruchte vierkant.
Maar dat alles hindert mij niet. Moreel gezien sta ik gewoon op een score van twee uit twee.
Bij dezen daag ik mijn broeder schaakvader uit tot een sportief duel. Ik ben er klaar voor ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten